Urodził się 28 sierpnia 1874 r. w Kałudze. Studiował matematykę w Petersburgu i Moskwie oraz prawo w Warszawie i Charkowie. Za przynależność do tajnej organizacji „Koło” został aresztowany i zesłany w głąb Rosji. Po powrocie w 1901 r. związał się z PPS, a od 1906 należał do komitetu robotniczego Socjaldemokratycznej Partii Litwy. 

Od 1906 r. Abramowicz redagował „Gazetę Wileńską”, a od 1911 współprowadził „Przegląd Wileński”. Przed wybuchem I wojny udzielał się politycznie i społecznie. Był współzałożycielem Polskiego Stronnictwa Demokratycznego, radnym miejskim Wilna, spółdzielcą (Wileńskie Towarzystwo Popierania Kooperacji) oraz działaczem Wileńskiego Towarzystwa Urządzania Mieszkań. 

W chwili wybuchu I wojny stanął na czele wileńskiej Straży Obywatelskiej i podjął współpracę z Polską Organizacją Wojskową. Tuż po odzyskaniu niepodległości piastował funkcje prezydenta Wilna, radnego miasta oraz przewodniczącego Tymczasowej Komisji Rządzącej na Okręg Litwy Północnej. Od 1921 r. do 1938 przewodził wileńskiej loży „Tomasz Zan”. 

Od 1922 r. był posłem na Sejm Wileński, który obradował w budynku teatru na Pohulance. W tym samym czasie aktywnie pracował zawodowo jako adwokat i redaktor „Przeglądu Wileńskiego”. W 1924 r. Abramowicz zaangażował się w proces zbliżenia dwóch narodów, zakładając Towarzystwo Polsko-Białoruskie. Cztery lata później przystąpił do BBWR i uzyskał mandat senatorski, który pełnił do 1935 r. Pełniąc funkcję prezesa wileńskiego BBWR, w 1938 r. Abramowicz zorganizował Wileński Klub Demokratyczny. 

W październiku 1939 r. Witold Abramowicz został aresztowany i zesłany w głąb ZSRR. Zmarł najprawdopodobniej w 1940 r. Okoliczności i miejsce śmierci prezydenta Wilna pozostają nieznane.  

Dla spragnionych wiedzy: 

Ludwik Hass, Wolnomularze polscy w kraju i na świecie 1821-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 1999